Davranış bilimlerine ait araştırma bulgularından yararlanarak tepki sonucu ortaya çıkan neoklasik ekolün; örgüt ve yönetim teorisine yaptığı en önemli katkı; klasik teoride gerekli gördüğü bazı eksiklikleri tamamlamış ve bazı değişmeleri yapmış olmasıdır. Bu yaklaşım ile yapılan araştırmalar son çeyrek yüzyılda eğitim yönetimini derinden etkilemiştir (Bursalıoğlu, 1980, 5). Yöneticilerin davranışları konusunda yönetilenlerin algıları, yönetimde başarı ile kişilik arasındaki ilişki, karar ve otorite süreçleri, informal gruplar ve liderlik bunlar arasında en çok dikkati çeken araştırmalar olmuştur (Pfiffner ve Sherwood, 1969).