Gazetelerden öğrendiğimize gere, Milli Eğitim Bakanlığı'nın çalışmaları arasında «Türkçe’nin gereği gibi gelişmediği yerlerde» Türkçe öğretimi sorunu, gündeme gelmiş bulunmaktadır.1 Gerçekten de, —son sayımlarda bu yönde bir değerlendirme yapılmamışsa da— en son 1960 sayımına göre, yurdumuzda toplam nüfusun yaklaşık % 9,30’u (27 755 000'de 2 582 000'i) Türkçe’yi yeterince bilmemektedir. Evde konuşulan yabancı dillerin başında, yaklaşık % 6,66 ile Kürtçe, %1,25 ile Arapça gelmektedir. Ayrıca Çerkezce, Rumca, Ermenice, Gürcüce, Yahudice (?), hatta Bulgarca, Abazaca da, kimi toplulukların anadili sayılmaktadır. O günden bugüne bu oranlarda Türkçeden yana bir gelişme olduğunu gösterir belirtilere rastlanmamaktadır.