Eğitim, kalkınmanın temel bir öğesidir. Geri kalmış ülkeler 30 yıl önceleri sosyal ve ekonomik açıdan kalkınma arzusu duymaya başladıklarında, eğitim, yalnızca sosyal ve politik bilinçlenmenin bir aracı değil, aynı zamanda da yetişmiş insangücünü artırmanın bir aracı olarak algılanmıştır. Bu durum, bireylerin eğitimden elde etmek istedikleri gözlenebilir hedeflerle birleşince, gerek eğitim yatırımlarında, gerekse de okullara kayıt isteklerinde daha önce görülmemiş artışlara neden olmuştur. 1950’lerdeki bu gelişmelere rağmen, eğitimdeki büyüme, fırsat eşitliğini ve okullaşma isteklerini karşılamada yetersiz kalmıştır.